سلام این مقاله در دو هفته نامه سرو کاشمر منتشر شد:
امروزه راه‌ها و شبکه‌های ارتباطی، اساسی‌ترین محور و زیربنای توسعه برای هر منطقه و شهری می‌باشند. هر منطقه‌ای که در مسیر شاهراه قرار گرفته باشد، ناگزیر از پیشرفت خواهد بود و هر منطقه‌ای که دور از راه‌های اصلی قرار بگیرد، علی‌رغم داشتن پتانسیل‌های مناسب دیگر، به ناچار از نعمت پیشرفت و توسعه نصیبی نخواهد برد.اگر به جغرافیای صنعتی کشورمان نگاهی دقیق‌تر بیاندازیم خواهیم دید که وجود جاده‌های مناسب، مهم ترین عامل توسعه بسیاری از شهرهای مرکزی کشور می‌باشد.
بر کسی پوشیده نیست که اتوبان‌ها و بزرگراه‌ها بیش از پیش تأثیر خود را نشان خواهند داد. شهرهایی همچون؛تربت حیدریه و سبزوار به شکرانه داشتن چنین مزیتی در دهه گذشته در قیاس با شهرهای هم‌تراز خود از لحاظ جمعیتی رشدی غیرقابل انکار داشته اند.
نشانه‌های صنعتی شدن گسترده دراطراف این شهرها و راه های مواصلاتی به آنها مشهود است. در این میان شهرستان های سه گانه ترشیز توسعه از منظر راه و بزرگراه و راه آهن وفرودگاه را چشم در راه است!
آیا می‌توان امید داشت در آینده‌ای نه چندان دور، سرزمین ترشیزبسان نقاط همجوار و حتی بهتر و برتر از آنان شاهد پیشرفت و توسعهای ماندگار باشد؟ بدون شک پاسخ این‌گونه از سئوال برای ما وحتی مسئولان چندان خوشایند نیست. می‌توان امید داشت با احداث راه آهن و تکمیل پروژه دو بانده مسیر سه راه شادمهر به بردسکن و حتی فرودگاه منطقه ای شهید مدرس تا حدودی مشکل را مرتفع کند، ولی مسلماً نمی‌توان توقعی به‌دور از حقایق موجود داشت.امروزه دیار ترشیز بزرگ در جهت افزایش سرعت صنعتی و تجاری شدنش نیازمند گسترش بیشتر راه‌های ارتباطی خود با نواحی همجوار و مراکز جمعیتی مهم استان وکشور می‌باشد.
خوشبختانه برنامه‌های اعلام شده نویدبخش افقی مطلوب است ولی این سئوال همچنان مطرح است که چرا این برنامه ها باید در آغازین سال های دهه چهارم انقلاب اسلامی مطرح شوند؟چرا بیش ازین در ادوار مختلف و ورای مسایل سیاسی و جناحی به این مهم توجه نشده است؟ ایجاد راه ارتباطی بهتر برای نقاط مختلف ترشیز یک نیاز حداقلی برای یک توسعه حداکثری است.با توجه به وجود طرح های نظیر ایجاد منطقه اقتصادی ویژه، گسترش راه‌های ارتباطی می‌تواند توسعه تجاری بیشتری را برای ترشیز فراهم سازد.
منبع: وبلاگ حمیدرضا بی تقصیر